Natuurlijk begon deze zomervakantie weer met een flinke domper… Hoe kan het ook anders in dit huishouden, er heerst hier gewoon een vloek over deze vakantie! Maandag had ik een rustdag en ’s middags moest ik even naar het toilet. Ik deed een stap in de badkamer en de vloer bleek glad te zijn (we weten nog steeds niet hoe dat nou kwam). Ik hield me tegen en ben toen met m'n andere voet tegen de betonnen drempel geknald. Een foto van hoe mijn teen er uit zag zal ik maar niet plaatsen, maar het was geen mooi beeld. Alles zat onder het bloed, het badmatje kon de was in en ik voelde ook gelijk dat het mis was. Uiteindelijk blijkt het gelukkig (waarschijnlijk) niet gebroken, alleen wat gekneusd. De nagel is echter een ander verhaal. Deze is dusdanig gescheurd dat hij los ligt en dus langzaamaan zal moeten afsterven. Tot 36 uur na het incident bloedde de teen nog, en mijn diabetes helpt natuurlijk niet mee met de genezing. Inmiddels zijn we een aantal dagen verder en voel ik een hele kleine verbetering. Niet veel, heb nog altijd flink wat pijn maar het kloppen is minder geworden. Ook ziet de teen er een stuk beter uit, dus dat is allemaal positief. Mijn lichaam is het echter wat minder eens met de beperkingen die ik nu heb door het niet goed kunnen staan op mijn linkervoet. Mijn heup, rug, knieën, kuiten, enkels, alles doet pijn dus ik kan in geen enkele houding echt heel lang zitten, liggen of staan. Ach ja het is gewoon weer even overleven hè. Voor mij een welbekend fenomeen. En ik weet, het kan veel erger, het gaat waarschijnlijk ook wel weer over een weekje wat beter en mijn hele vakantie hoeft hierdoor niet verpest te zijn. Maar even flink balen heb ik gedaan en nu nog altijd wordt de pijn me soms wat teveel en ben ik er even flink klaar mee.

Maar goed, waar deze blog eigenlijk over gaat is dinsdag. Toen stond er namelijk een uitje gepland wat ik echt niet wilde missen, ik moest en zou koste wat kost gaan dus hier hebben we dan ook alles aan gedaan. Dinsdagochtend hebben we een hele rol verband om mijn teen gedaan met daaronder brandwondengaas en zilverzalf om de dag door te komen. Ik had een teen haast zo dik als mijn voet en met een kussen op de achterbank zijn we op weg gegaan. Richting Ingen, naar de From Marmorea’s Shelter Shelties om even lekker te puppyknuffelen!

Eenmaal daar zat het eerste bezoek van de dag er al. Thera en haar vader zouden diezelfde dag komen dus we konden gezellig met z’n allen van de hondjes genieten. Aan mijn voet was ook heel lief gedacht, dus er stond een stoel met kruk voor mij klaar om mijn voet hoog te kunnen houden. Ik ben de knuffelsessie toch in het gras begonnen, kon het niet laten mij even te omringen met de pupjes. Maar liefst drie nestjes van in totaal 13 pups liepen er rond met leeftijden tussen de 5 á 7wkn, naast alle volwassen Shelties natuurlijk. Allen blue merle of driekleur dit keer, en stuk voor stuk met ieder zo z’n eigen unieke karakter en uitstraling. De pups hadden prachtig volle vachten en allemaal wel iets speciaals. Het is sowieso een feit dat ik zelden ‘minder leuke’ pups ben tegen gekomen bij Addie en Thea maar ook deze drie nestjes zijn weer prachtig. Echt stuk voor stuk plaatjes!

Er sprongen wel enkele pups voor mij uit. Allereerst een heel klein driekleur ventje van net 1 kilo zwaar, Tip, het kleinste onderdeurtje maar wat een karaktertje zeg. Lekker pittig, vrolijk en speels! De hond die zowel de looks en het karakter had waar ik op val was echt de blue merle reu die tot voor kort nog bi-blue leek, Milo. Wat een uitstraling zeg, echt wauw! En ook nog eens zo lief en gezellig, echt een heerlijke vent. Maar qua karakter stond er toch wel een zekere dame op nummer 1… Een blue merle teefje Lizzie (?) van een flink formaat, met een zeldzame blauw tint die ik de bijnaam ‘Teddybeer’ gaf. Och wat een schatje zeg, zo een leuke meid! Bijzonder details ook nog wel van deze meid is dat zij bij de geboorte heel erg klein was, en het even twijfelachtig was of ze het zou redden. Nou dit heeft ze uiteindelijk dubbel en dwars goed gemaakt hoor met haar huidige gewicht, hihi!

Met z’n allen hebben we genoten van de kleintjes, en de gezelligheid daar in de Betuwe natuurlijk! Toen de moeders erbij kwamen was het helemaal dolle pret voor de kleintjes. Keeni en Xsilvy hadden al snel genoeg van de kleintjes maar Abby had melk in overvloed en werd hierdoor bedolven onder de kleintjes. Och wat een lief moedertje is dat zeg, het zit ‘m gewoon in de naam zei Thera al, hahaha! Natuurlijk hebben we de volwassenen ook even lekker geknuffeld. De groei van Bilou in karakter door de jaren heen is zo grappig om te zien, net Eevee hoe zij zich ontwikkeld. Zo knuffelig als ze tegenwoordig is naar ons toe, zo leuk! Ook papa Ledger, vader van ons tweede nest (en dus ook Eevee), hebben we even lekker gekroeld. Wat een prachtige vent is dat nog altijd zeg, van binnen en van buiten, ik blijf het zeggen.

Na enkel uren in de tuin vielen de eerste spatjes naar beneden en werd het dus tijd om op te ruimen. Pups in de buggy, spullen naar de schuur en allemaal naar binnen verhuizen! Hier hebben we nog even van de kleintjes kunnen genieten terwijl driekleur puppy Boo er ook gezellig bij kwam zitten. De nieuwste aanwinst van de familie en hoop voor de toekomst. Ook al zo een leuke vent met een heerlijk vrolijk, vrij en gezellig karakter. Al werd hij ook al hooligan genoemd begreep ik, dus dat beloofd wat, hahaha.

Het was een hele leuke dag maar uiteindelijk was het na 3 uurtjes knuffelen dan toch wel echt weer tijd om terug richting huis te gaan… We moesten het Sheltie(puppen)paradijs verlaten. Mijn teen begon ook steeds meer klachten te vertonen dus die was ook weer aan een rustig kussen hoog in de lucht toe. Zeker nadat kleine Tip natuurlijk het nog net even voor elkaar had gekregen om vol in die teen te bijten toen ik even niet oplette. Ouch! Ach het is hem vergeven hoor, zeker met dat koppie.
Eenmaal thuis was ik helemaal gesloopt. Na een nacht nauwelijks te hebben geslapen van de pijn, en daar ter plekke natuurlijk al mijn pijn te hebben verbeten om te kunnen genieten van de kleintjes was ik helemaal op. Van ellende ben ik uiteindelijk op de bank een uur in slaap gevallen (in goed gezelschap). Woensdag heb ik de hele dag op bed gelegen met weer flink wat pijnstillers en woensdagavond merkte ik voor het eerst een kleine verbetering. Hopelijk zet dit door zodat we binnenkort weer echt optimaal kunnen genieten van deze zomervakantie.
Maar de trip dinsdag was me alle pijn meer dan waard. Ik heb genoten van alle Shelties, dank dus weer voor de gastvrijheid Thea & Addie, het was weer geweldig! Het is weer een tripje waar ik even op kan teren zo na maandag, in de hoop op nog veel meer mooie uitstapjes later deze maand. Heel veel geluk toegewenst aan alle pups en hun nieuwe eigenaren. De eerste kleintjes vliegen volgend weekend uit begreep ik dus wel thuis alvast toegewenst aan hen allemaal!

Zie hieronder nog een leuk compilatiefilmpje dat ik heb gemaakt na ons bezoekje aan de Marmorea-hondjes!

Oeps! Bij thuiskomst kwam mijn moeder er achter dat we toch niet zulk net bezoek waren geweest als we dachten. Zoals ze zelf al schreef in het bijgevoegde kaartje: “Met de telefoon is het gelukt, volgende keer een pup! Ach ja, het zal de leeftijd wel zijn, hè. 1000x sorry!”. Tijdens het opruimen van de puppyweide vanwege de regenbui heeft mijn moeder de huistelefoon even in haar broekzak gestopt om meer spullen mee naar binnen te kunnen dragen. De telefoon kwam er echter pas hier thuis weer uit, zo’n 140km weg van huis. UhOh! Gelukkig kon die via de post binnen 36u weer thuis bezorgd worden en hadden ze daar nog meerdere reserve toestellen liggen dus is die niet heel erg gemist. Nogmaals excuses Addie & Thea, hihi!

Meer foto’s van de pups zijn in dit album op Facebook te vinden.